Το Τέλος της κοροϊδίας...!!!

Του Γιάννη Πρετεντέρη

===========

Αν δεν απατώμαι είναι ο Αβραάμ Λίνκολν που είχε πει (περίπου) ότι μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο ή μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ αλλά δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα. Και να σκεφτεί κανείς ότι το είπε χωρίς να έχει γνωρίσει την κυβέρνηση Καραμανλή. Η οποία διαπιστώνει τώρα, ύστερα από πεντέμισι χρόνια διακυβέρνησης, ότι τα ψέματα τελείωσαν και ότι η κοροϊδία έχει τα όριά της. « Καλώς τα παιδιά...» που θα έλεγε κι ο Αλαβάνος. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση τα «παιδιά» δεν είναι πια παιδιά και το δημόσιο έλλειμμα για το 2009 έχει ήδη ξεπεράσει το 6% του ΑΕΠ. Η μηχανή χρειάζεται σκληρό και συνολικό ρεκτιφιέ. Η ΝΔ πέφτει σήμερα θύμα του χθεσινού εαυτού της. Θύμα της λογικής ασυνέπειας ανάμεσα στο πολιτικό κόλπο της απογραφής και στην οικονομική επιλογή μιας «ήπιας προσαρμογής». Γιατί ασυνέπειας; Επειδή είτε η απογραφή είχε δίκιο, άρα η ήπια προσαρμογή δεν ήταν επαρκής, είτε μια ήπια προσαρμογή έφτανε και περίσσευε, άρα η απογραφή ήταν πιο «μαϊμουδένια» και από τον Κινγκ Κονγκ. Και τα δύο μαζί δεν γίνεται να ισχύουν. Στην πολιτική όμως ό,τι κτίζεται σε ένα ψέμα έχει συνήθως κακό τέλος- και αυτό, νομίζω, εννοούσε και ο Λίνκολν... Ετσι, η κυβέρνηση σήμερα έχει να αντιμετωπίσει ένα τριπλό πρόβλημα: Πρώτον, μια διεθνή κρίση για την οποία δεν ευθύνεται η ίδια και η οποία μάλλον αποδεικνύεται τελικά λιγότερο καταστροφική από τις προβλέψεις. Αποτελεί, πάντως, μια σοβαρή επιπλοκή... Δεύτερον, μια χρόνια διαρθρωτική κρίση της ελληνικής οικονομίας, η οποία σοβούσε εδώ και καιρό για να σκάσει στα χέρια της σημερινής κυβέρνησης. Βad luck, που θα έλεγε και ο Λίνκολν. Τρίτον, μια δημοσιονομική κρίση για την οποία η κυβέρνηση Καραμανλή έχει την αποκλειστική ευθύνη. Μόνη της ξεχαρβάλωσε τους εισπρακτικούς μηχανισμούς και μόνη της εκτίναξε στα ύψη τις δημόσιες δαπάνες. Τρεις κρίσεις, λοιπόν, σε κοινή συσκευασία. Μια κατάσταση, δηλαδή, η οποία δεν είναι ανεξάρτητη από το συνολικό πρόβλημα που έχει η κυβέρνηση: την αδυναμία να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στο προεκλογικό παραμύθι της. Το 2004 η ΝΔ διαφημιζόταν ως μια παράταξη αγνών ανθρώπων, οι οποίοι υπόσχονταν να αποδειχθούν ικανότεροι από τους αντιπάλους τους. Τελικά, μας προέκυψε μια κυβέρνηση που δεν είναι καθόλου πιο αγνή αλλά απεδείχθη σίγουρα πιο ανίκανη. Και αυτό είναι η ουσία του προβλήματος. Ακόμη και αν ο Καραμανλής κάνει τον καλύτερο δυνατόν ανασχηματισμό, ακόμη και αν ο Παπαθανασίου μαζέψει κάπως τα οικονομικά, ακόμη και αν οι Πασόκοι αποδειχθούν μπλεγμένοι με τη Siemens ως τα μπούνια, τι έχει η ΝΔ να πει στους ψηφοφόρους; Καλώς ή κακώς, από μια ηλικία και πάνω, οι υποσχέσεις παρθενίας δεν πείθουν- ίσως και να μην ενδιαφέρουν... Ενώ τα δείγματα ανικανότητας είναι, στην περίπτωσή της, πιο πολλά και από τα θύματα του «κυρίου Παναγιώτη». Υπ΄ αυτή την έννοια, παρακολουθώ με μεγάλο σκεπτικισμό τη συζήτηση στη ΝΔ για το πότε θα γίνουν εκλογές. Ενώ μάλλον θα έπρεπε να τους απασχολεί αν έχει ο κόσμος λόγους να τους ξαναψηφίσει.

ΤΟ ΒΗΜΑ / Κυριακή 12 Ιουλίου 2009