Η δε ιστορική πρόοδος δεν μπορεί παρά να έχει προσωρινό και επιφανειακό χαρακτήρα. Ο Μάρξ τόνιζε ότι η ιστορία αν επαναλαμβάνεται τότε αποτελεί ή φάρσα, ή τραγωδία.
Και όμως πολλά γεγονότα μας δείχνουν ότι η ιστορία όχι μόνο επαναλαμβάνεται αλλά αποτελεί ρεπλίκα.
Ας δούμε πως και πότε η αντιγραφή κατακτά με τρόπο οριστικό και τελικό την ιστορία:
Η προπαγάνδα ήταν προϊόν της Δυτικής Εκκλησίας
Την προπαγάνδα δεν την επινόησε ούτε ο Γκαίμπελς, ούτε ο Πλεχάνωφ όταν τροποποίησε την αγκιτάτσια (λατινικά agitatio = παρότρυνση) και την έκανε αγκιτπρόπ ώστε η προπαγάνδα να εισέλθει στη κουλτούρα, ούτε ο Έντουαρντ Μπερνέζ ο ανιψιός του Φρόϋντ ο οποίος θεωρείται ο εμπνευστής της διαφημιστικής προπαγάνδας. Την προπαγάνδα την επινόησε και την χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ο πάπας Γρηγόριος ΙΕ΄ στην περίφημη εγκύκλιο «de propaganda fide».
Η «Ιερή Ιεραποστολική Χριστιανή nomini propaganda», αποτέλεσε το τμήμα της χριστιανικής διοίκησης που επιφορτιζόταν την εξάπλωση του καθολικισμού και τη ρύθμιση των εκκλησιαστικών υποθέσεων στις μη καθολικές χώρες. Τα καθήκοντα που θα ασκούσε η «Ιερή Προπαγάνδα» ήταν η επέκταση της καθολικής εκκλησιαστικής εξουσίας σε όλα τα επίπεδα ακόμη και επί εδάφους. Οι προπαγανδιστές θα ανέφεραν τα αποτελέσματα τους σύμφωνα με την εγκύκλιο «de propaganda fide» στον Καρδινάλιο της Προπαγάνδας ο οποίος ενδεδυμένος ως όφειλε με τα κόκκινα άμφια του αποκαλείτο ως ο «κόκκινος πάπας». Ο πάπας Γρηγόριος ΙΕ΄ ίδρυσε μια τριμελή επιτροπή που καθοδηγούσε το έργο της προπαγάνδας με τους καρδινάλιους Caraffa, Medici και Santorio.
Ο Κομμουνισμός και ο Φροϋδισμός επαναλαμβάνουν την οργανωτική δομή του Χριστιανισμού
O Χριστιανισμός, ο Κομμουνισμός και ο Φροϋδισμός έχουν τις ίδιες δομές. Για να είμαστε ακριβείς ο Κομμουνισμός και ο Φροϋδισμός αντέγραψαν τη δομή και την οργάνωση του Χριστιανισμού ώστε να επιτύχουν την πειθαρχία και τον οικουμενικό χαρακτήρα, τη βιωσιμότητά και την ιστορική συνέχεια. Οι άθεοι Μάρξ και Φρόϋντ, αντέγραψαν πολλά από την οργάνωση του Χριστιανισμού. O Μίρτσεα Ελιάντε στο «Sacred and Profane» έγραφε: «…η μεγάλη πλειοψηφία των άθρησκων δεν έχει απελευθερωθεί από τη θρησκευτική συμπεριφορά, από τις θεολογίες και τις μυθολογίες. Μερικές φορές διακατέχονται από ολόκληρα μαγικο-θρησκευτικά παραφερνάλια».
Εξάλλου και η πολιτική θεωρία (διαλεκτική) του Χέγκελ αντιγράφει τη
χριστολογική κίνηση της αναχώρησης (θέση) της μεταμόρφωσης (αντίθεσης)
και της επιστροφής (σύνθεσης). Ας μη ξεχνάμε και τι έγραφε και ο
Reinhold Niebuhr ότι η ομοιότητα μεταξύ αστικού οπτιμισμού και μαρξισμού
αποτελεί σήμερα την ενότητα της κουλτούρας μας. * * Μια πρώτη συσχέτιση μεταξύ Χριστιανισμού και Μαρξισμού έχει γίνει από τον Χ. Μαλεβίτση
Το μοντέλο της βενετσιάνικης commenda και η αντιγραφή της από τον Σόρος
Στον Edmund Leopold de Rothschild ο συνεργάτης του και μαρξοφασίστας Maurice Strong, έχει μιλήσει για την καινοτομία της commenda στη Βενετία του 1300. Τι ήταν όμως η commenda και πως λειτούργησε έτσι ώστε η Βενετία του Μεσαίωνα να αναδειχθεί μια μεγάλη εμπορική απειλή για το Βυζάντιο. Η οικονομική επέκταση της Βενετίας βασίστηκε σε μια σειρά καινοτομιών που αφορούσαν τη σύναψη συμβάσεων, οι οποίοι κατέστησαν τους οικονομικούς θεσμούς περισσότερο ανοιχτούς. Η commenda αποτελούσε τη μορφή εκείνη της καινοτομία η οποία ουσιαστικά ανέδειξε την Βενετία ως πρώτη εμπορική δύναμη. Η commenda ήταν μια υποτυπώδη μορφή μετοχικής εταιρείας η οποία ιδρυόταν για να διασφαλίσει μια εμπορική επιτυχία με ένα μόνο ταξίδι. Ουσιαστικά κάθε commenda αποτελούταν από δύο εταίρους, εκείνον ο οποίος θα παρέμενε στην Βενετία σχεδόν αφανής και εκείνον ο οποίος θα συμμετείχε στο εμπορικό ταξίδι.
Όλο το εγχείρημα της οικονομικής υποστήριξης του ταξιδιού θα το αναλάμβανε ο βενετσιάνος αφανής χρηματοδότης ενώ την περιπέτεια του εμπορικού ταξιδιού εκείνος ο οποίος θα έβρισκε το εμπόρευμα και στη συνέχεια θα το συνόδευε με ασφαλή τρόπο στην Βενετία, θα ήταν ένας τολμηρός νέος που θα ρίσκαρε τη ζωή του προκειμένου να εκτελέσει το συμφωνημένο σχέδιο. Η commenda επέτρεπε σε μη εύπορους νέους επιχειρηματίες να ρισκάρουν πολλά, αλλά τους επέτρεπε παράλληλα να ασχοληθούν με το εμπόριο γιατί η επιτυχία τους θα αποτελούσε το εφαλτήριο έτσι ώστε να αποκτήσουν κοινωνική άνοδο. Σε περίπτωση που το ταξίδι θα επέφερε ζημιές και οι δύο εταίροι θα μοιράζονταν τις απώλειες. Αλλά και στην περίπτωση που το ταξίδι ήταν επικερδές τότε οι δύο εταίροι επίσης θα μοιράζονταν τα κέρδη τους. Στην commenda έχουμε δύο είδη συμφωνιών η μονομερής και η διμερής. Η μονομερής συμφωνία όριζε ο χρηματοδότης να βάζει το 100 τοις εκατό του κεφαλαίου και στη συνέχεια να εισπράττει το 75 τοις εκατό του κέρδους. Στη διμερή συμφωνία ο χρηματοδότης έβαζε το 67 τοις εκατό του κεφαλαίου και εισέπραττε το 50 τοις εκατό του κέρδους.
Το παραπάνω σχέδιο τηρουμένων των διαφορών εκτελείται από την οικογένεια Ρότσιλντ. Οι αφανείς Ρότσιλντ ήθελαν έναν φιλόδοξο συνεργάτη ο οποίος θα διέθετε πέρα από τόλμη, επίσης την ικανότητα να κινείται σαν σαύρα στα περιβάλλοντα των μυστικών υπηρεσιών του πλανήτη ώστε να αντλεί πληροφορίες που θα επέτρεπαν στον χρηματοπιστωτικό όμιλό τους να έχει διαρκείς επιτυχίες και μηδενικές απώλειες. Επιπλέον να μοιραζόταν μαζί τους το όραμα της «δημοκρατίας των καλών ευκαιριών» με ότι συνεπαγόταν αυτό, και κυρίως με την κατ’ επίφαση δημοκρατία μέσα από φιλανθρωπίες και προστασία συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων οι οποίες θα γίνονταν το πολυμηχάνημα της ανατροπής των σταθερών κοινωνικών δομών και η Πέμπτη Φάλαγγα της πολιτικής, και ο Σόρος ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος.
Η σύνδεση του Σόρος με τους εξαιρετικά μυστικούς διεθνείς χρηματοπιστωτικούς κύκλους των Rothschilds δεν είναι απλώς μια συνηθισμένη ή τυχαία συνεργασία. Αλλά επίσης και η εξαιρετική επιτυχία του Σόρος στις χρηματοπιστωτικές αγορές υψηλού κινδύνου δεν μπορεί να εξηγηθεί ως η «τύχη ενός τζογαδόρου».
Ο Σόρος έχει πρόσβαση σε κανάλια πληροφοριών, τόσο κρατικών που αφορούσαν οικονομικές επενδύσεις αλλά και κινήσεις χωρών για την εσωτερική και εξωτερική πολιτική τους όσο και ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων. Από την άλλη πλευρά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η οικογένεια Rothschild προσπαθούσε να διαδώσει μια φήμη της πλούσιας οικογένειας η οποία κινείτο έξω από τις διαπλοκές του χρήματος. Αλλά πίσω από αυτή την εικόνα ο χρηματοπιστωτικός όμιλος τους αποτελούσε ένα από τα πιο δυνατά και πιο σκοτεινά χρηματοοικονομικά συγκροτήματα του κόσμου. Οι Ρότσιλντ ξόδευαν πολλά χρήματα για να καλλιεργήσουν μια εικόνα μιας πλούσιας αριστοκρατικής οικογένειας που διάγει μια ήσυχη ζωή η οποία αγαπάει τα γαλλικά κρασιά και εμπλέκεται μόνο με φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Ο Σόρος με τις προσβάσεις που έχει σε μυστικές υπηρεσίες και σε κανάλια πληροφοριών διαφόρων χωρών, θα βοηθήσει τον όμιλο επενδύσεων NM Rothschild & Sons έτσι ώστε να αντλεί κάθε φορά πολλές και χρήσιμες πληροφορίες για να επενδύει κερδοφόρα και χωρίς ζημιές. Συνεπώς ο Σόρος αποτέλεσε έναν πολύτιμος σύμμαχος του επενδυτικού ομίλου των Ρότσιλντ. Για παράδειγμα η σχέση του με τις μυστικές υπηρεσίες της Αγγλίας θα προσκομίσει στον όμιλο Ρότσιλντ την δεκαετία του ΄80 πολλά δεδομένα για τις προθέσεις της νεοφιλελεύθερης Μάργκαρετ Θάτσερ και κυρίως για τις επιλογές της, αναφορικά με την οικονομική πολιτική της. Να θυμηθούμε ότι στη δεκαετία του ’80 ο όμιλος NM Rothschild & Sons κέρδισε αρκετά δισεκατομμύρια δολάρια από την ιδιωτικοποίηση των βρετανικών κρατικών βιομηχανιών που έγιναν με εντολή της νεοφιλελεύθερης Θάτσερ.
Ο όμιλος επενδύσεων Rothschild αποτελούσε (και εξακολουθεί να αποτελεί το κέντρο της κερδοσκοπικής διαχείρισης του παγκόσμιου χρυσού. Είναι εκείνος (όπου από το 1811 φρόντιζε τα χρήματα της αγγλικής αριστοκρατίας συμπεριλαμβανομένης και της βασιλικής οικογένειας) ο οποίος «τζόγαρε» (και εξακολουθεί να τζογάρει) με τρομερή επιτυχία στο χρυσό. Επιπλέον ο επενδυτικός και τραπεζικός όμιλος NM Rothschild & Sons υπήρξε εμπλεκόμενος στις πιο βρώμικες μυστικές υπηρεσίες που διακινούσαν ναρκωτικά και όπλα.
Λόγω των καλών σχέσεών του Σόρος με ανθρώπους υψηλόβαθμων θέσεων των βρετανικών μυστικών υπηρεσίων, οι Rothschilds κατάφεραν να αποτρέψουν τη συγχώνευση τους (μετά από πληροφορίες που πήραν από τα δίκτυα μυστικών υπηρεσιών, που άντλησε ο Σόρος) με την BCCI (Bank of Credit and Commerce International) η οποία ήταν εμπλεκόμενη σε παράνομες δραστηριότητες και σε οικονομικά εγκλήματα. Στην πραγματικότητα όμως, ο επενδυτικός και τραπεζικός όμιλος Rothschild ανήκε στον εσωτερικό κύκλο αυτών των διεθνών τραπεζών που ξέπλεναν βρώμικο χρήμα, νομιμοποιώντας έσοδα από παράνομες δραστηριότητες, όπως εκείνες της CIA και της βρετανικής MI6. Ο όμιλος χρηματοδότησε σχέδια της CIA στην δεκαετίας του ’70 και του ’80, για παράνομη διακίνηση ναρκωτικών και εμπόριο ανθρώπων από την Νικαράγουα.
Μετά από τις πολύτιμες υπηρεσίες που προσέφερε ο Σόρος στον όμιλο θα τοποθετηθεί ως πρόεδρος του αγγλο – γαλλικού τραπεζικού ομίλου Rothschild. Είναι κάτι που παρέμεινε κρυφό και δεν έπρεπε για πολλά χρόνια να διαρρεύσει. Κανείς δεν έπρεπε να το μάθει. Από την αριστοκρατία του Σίτυ στο Λονδίνου, έως το βρετανικό υπουργείο εξωτερικών, και από το κράτος του Ισραήλ έως τους αμερικανούς συνεργάτες τους, και φίλους τους, κανείς δεν έπρεπε να γνωρίζει για την τοποθέτηση του Σόρος στην παραπάνω θέση. Στη συνέχεια μαζί θα ιδρύσουν το Quantum Fund.
Αλλά και εδώ ο Σόρος δεν εμφανίζεται πουθενά. Ο άνθρωπος που κινεί όλα τα νήματα είναι ο Richard Katz. Ταυτόχρονα τον ίδιο άνθρωπο τον βρίσκουμε να είναι επίσης και ο επικεφαλής της Rothschilds Italia SpA του Μιλάνο, και πέραν τούτου είναι τοποθετημένος και στο διοικητικό συμβούλιο της NM Rothschild & Sons του Λονδίνο. Είναι ο άνθρωπος κλειδί του Σόρος και μαζί με τον Nils οι απόλυτες σκιές του. Έτσι ο Σόρος μέσω του συγκεκριμένου Fund έχει αρχίσει να κερδοσκοπεί στις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές. Η μυστική εταιρεία off-shore Quantum Fund NV, αποτελεί ένα ιδιωτικό επενδυτικό ταμείο που διαχειρίζεται ένα χαρτοφυλάκιο από τέσσερα έως επτά δισεκατομμύρια δολάρια για αρκετούς «πελάτες». Το Fund Quantum είναι εγγεγραμμένο στον φορολογικό παράδεισο των Ολλανδικών Αντιλλών της Καραϊβικής, μάλιστα για να αποφύγει τον έλεγχο των οικονομικών του δραστηριοτήτων από την αμερικανική κυβέρνηση, κανένας Αμερικανός πολίτης δεν βρίσκεται στο διοικητικό συμβούλιο της Quantum. Οι διευθυντές του, αποτελούν ένα περίεργο μείγμα τζογαδόρων οι οποίοι κατά βάση είναι Ιταλοί και Ελβετοί.
Η παγκοσμιοποίηση είναι αντιγραφή του μοντέλου «οικονομία – κόσμος» του Άμστερνταμ
Το 1980 ο Φερνάν Μπρωντέλ σε μια συνέντευξη του στην γαλλική εφημερίδα Le Monde, θα πει ότι η διαφαινόμενη – για τότε – παγκοσμιοποίηση αποτελεί μια επανάληψη, ή καλύτερα μια αντιγραφή της ολλανδικής έμπνευσης όχι δηλαδή μιας αυτοκρατορίας αλλά μια πόλη – κόσμος με κεντρικό σημείο μια οικονομία – κόσμος που ήταν το Άμστερνταμ.. Το Παρίσι δεν υπήρξε ποτέ από οικονομική άποψη πόλη – κόσμος, η μόνη που θα μπορούσε να διεκδικήσει για λίγο αυτόν τον τίτλο θα ήταν η Βενετία. Άλλες πόλεις όπως η Αμβέρσα, η Γένοβα το Λονδίνο είχαν μια σημαντική οικονομική, εμπορική δράση, αλλά δεν μπόρεσαν να μετατραπούν από πόλη – κόσμος σε οικονομία – κόσμος.
Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός ότι η Ολλανδία δεν φτιάχνει μια αυτοκρατορία όπως ήταν η Ρωμαϊκή πράγμα δύσκολο, ή η μια αυτοκρατορία όπως του βασιλείου της Αξώνης, αλλά ένα ιεραρχημένο σύστημα με κυριαρχούσες και κυριαρχημένες ζώνες. Επιπλέον δεν οργανώνει ένα κοσμοσύστημα όπως ήταν το Βυζάντιο και αυτό γιατί εκεί που υπάρχει κουλτούρα υπάρχει και μια «αντι-οικονομία» θα ισχυριστεί ο Μπρωντέλ. Ο Φερνάν Μπρωντέλ θα πει μάλιστα ότι δεν είναι η Βενετία που βρίσκεται στο κέντρο του ιταλικού πολιτισμού αλλά η Φλωρεντία. Γιατί η Βενετία έχει οργανώσει το σχήμα «πόλη-κόσμος / οικονομία κόσμος». Επίσης θα πει ότι δεν είναι το Λονδίνο και το Άμστερνταμ που βρίσκονται τον δέκατο έβδομο και τον δέκατο όγδοο αιώνα στην καρδιά της σκεπτόμενης Ευρώπης, είναι το Παρίσι.
Είναι γεγονός ότι οι ολλανδοί έμποροι – όχι το ολλανδικό κράτος – έχτισαν το ολλανδικό μοντέλο της πόλης – οικονομίας / οικονομία – κόσμος όπως λέει και ο Φερνάν Μπρωντέλ. Ένας καλός πελάτης των ολλανδικών εμπόρων ήταν ο βασιλιάς της Ισπανίας (από τον Κάρολο τον Ε΄ και τον Φίλιππο τον Β΄ το Κορτές, δηλαδή το Κοινοβούλιο της Ισπανίας επέβαλαν αύξηση φορολογίας με αποτέλεσμα να έχουμε την επανάσταση των Κομουνέρος) ο οποίος λάμβανε δάνεια από ολλανδούς εμπόρους προκειμένου να διατηρήσει τις κατακτήσεις του, αυξάνοντας παράλληλα την φορολόγηση του δυσαρεστημένου λαού του. Οι ολλανδοί έμποροι χρηματοδότησαν τις κατακτήσεις με δάνεια και παράλληλα αύξαναν την πώληση των μετοχών τους στις εταιρείες τους, έτσι ώστε οι κάτοχοι των μετοχών να λαμβάνουν μέρος στα κέρδη της εταιρείας. Με αυτόν τον τρόπο οι επενδυτές, έκαναν επιτυχείς επενδύσεις ως ανώνυμες εταιρείες και αποτέλεσαν τον στυλοβάτη της νέας αυτοκρατορίας.
Πέραν τούτου μια εταιρεία μπορούσε να αποκομίσει μεγάλο κέρδος, ακόμη και αν είχε ήδη πουλήσει όλες τις μετοχές της, διαπραγματευόταν προς πώληση ή ενοικίαση το ανθρώπινο δυναμικό που είχε και την τεχνογνωσία που κόμιζαν οι εργαζόμενοι τους, σε υψηλή τιμή επιφέροντας επιπλέον κέρδη στην εταιρεία τους. Αλλά και η πώληση των μετοχών με διαδικασίες φας τράκ, έδινε συγκριτικά πλεονεκτήματα στις εταιρείες να παίζουν πολλά παιχνίδια με τις μετοχές τους και να τζογάρουν σε πολλά ευρωπαϊκά χρηματιστήρια. Η πιο διάσημη ολλανδική ανώνυμη εταιρεία, ήταν η Vereenigde Oostindische Compagnie, (VOC) το 1602 στο Άμστερνταμ η οποία δάνειζε στους ισπανούς βασιλείς και παράλληλα επένδυε στην κατάκτηση της Ινδονησίας αλλά και στην κατασκευή πλοίων. Για 347 χρόνια η Ολλανδία ασκούσε επιρροή στην Ινδονησία και αποτελούσε το μεγαλύτερο διάστημα αποικιακής ιμπεριαλιστικής κατοχής.
Όταν ο ναζισμός «έκλεβε» πρότυπα του Διαφωτισμού
Για κάποιους ο ναζισμός παρουσιάζεται ως κίνημα πέρα από τον Διαφωτισμό και όμως ο ναζισμός ήταν η λογική εξέλιξη του Διαφωτισμού. Αυτό δεν το ισχυρίζεται κάποιος που θέλει να κάνει επιπόλαιες συνδέσεις ή να εικοτολογεί επάνω σε κινήματα αλλά η νεομαρξιστική Σχολή της Φραγκφούρτης η οποία βρίσκει πολλές ταυτίσεις ή καλύτερα επαναλήψεις του Διαφωτισμού από τον ναζισμό. (Επ’ αυτού μπορεί κάποιος να δει το έργο των Theodor Adorno, Max Horkheimer, Dialetic of Enlightennnment). H πίστη τόσο του Διαφωτισμού όσο και του ναζισμού ότι η κοινωνία του μέλλοντος θα είναι τεχνοκρατική είναι ένα από εκείνα που συνέδεαν τον Διαφωτισμό με τον ναζισμό. Ο ναζισμός αρνιόταν το παρελθόν και αποδεχόταν χωρίς όρους τη σύγχρονη τεχνολογία και θεοποιούσε οτιδήποτε προερχόταν από εκείνη θεωρώντας ότι ήταν ένα αναγκαίο εργαλείο, δύναμης και αποτελεσματικότητας της σύγχρονης εποχής. Ο Άρθουρ Κέσλερ σε μια νουβέλα του με τίτλο « Άφιξη και αναχώρηση» θα μας πει ότι ο ναζισμός είναι περισσότερο διεθνιστικός και από τη Γαλλική Επανάσταση καθώς επίσης και από τον σοβιετικό κομμουνισμό.
Ο Φέγκελιν εκτιμούσε ότι ο ναζισμός και ο κομμουνισμός αναβίωναν τον γνωστικισμό. Στο «The Road to Serfdom» του Χάγιεκ, διαβάζουμε ότι: «Η σύγκρουση μεταξύ των φασιστικών ή εθνικοσοσιαλιστικών και των παλαιότερων σοσιαλιστικών κομμάτων πρέπει σε μεγάλο βαθμό να θεωρηθεί ως το είδος της σύγκρουσης που αναγκάζεται να αναδυθεί ανάμεσα σε αντίπαλες σοσιαλιστικές ομάδες». Επιπλέον, η Debbie D’Souza δηλώνει ότι «ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ αναγνώρισαν ότι ο σοσιαλισμός αποτελεί τον πυρήνα του φασιστικού και του ναζιστικού τρόπου ζωής (Weltanschauung). Ο Μουσολίνι ήταν η ηγετική μορφή του ιταλικού επαναστατικού σοσιαλισμού και ποτέ δεν εγκατέλειψε την υπακοή του σ’ αυτόν. Το κόμμα του Χίτλερ ορίστηκε ως υπερασπιστής του «εθνικού σοσιαλισμού». Οι πολιτικές του ναζιστικού κόμματος ακολούθησαν το κομμουνιστικό πρότυπο, σημειώνει η Debbie D’Souza και στο πρόγραμμα των 25 σημείων περιλαμβάνονται η καθολική δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και εκπαίδευση, η εθνικοποίηση μεγάλων εταιρειών ο κρατικό έλεγχο τραπεζικών και πιστωτικών ιδρυμάτων.
Σε κάθε περίπτωση όμως ο ναζισμός έχει επιρροές από τον μεσαιωνικό χιλιασμό και υπάρχουν εγγύτητες του Χίτλερ με τον Ιωάννη του Λάιντεν και με την «Τρίτη Εποχή» του Ιωακείμ της Φλόρας. (Victor Klemperer, Friedrich Reck-Malleczewen).
Η «Τρίτη Ρώμη» και το «Νέο Ισραήλ». Αντιγραφές
Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε ότι, αν η πρώτη Ρώμη έπεσε από τους βάρβαρους, η δεύτερη από τους άπιστους η τρίτη δεν θα πέσει ποτέ. Η «Τρίτη Ρώμη» για τον Ντοστογιέφσκι ήταν η Ρωσία. Πίστευε ο Ντοστογιέφσκι ότι η Ρωσία μπορούσε να ανανεώσει πνευματικά την Ευρώπη. Το 1492 ο Μητροπολίτης Ζώσιμος της Μόσχας έγραψε: «Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος έχτισε μια νέα Ρώμη, αλλά ο Βασιλιάς και ο Αυτοκράτορας Πασών των Ρωσιών, ο Ιβάν Γ΄, είναι πλέον ο αποκαλούμενος και νέος Κωνσταντίνος, που θα θέσει τα θεμέλια για μια νέα πόλη του Κωνσταντίνου στη Μόσχα. «Το 1498 ο Ιβάν Γ΄ στέφτηκε ως Τσάρος, Πρίγκιπα και Αυτοκράτορας Πασών των Ρωσιών. Η όλη τελετή της στέψης του, ήταν ένα ακατέργαστο αντίγραφο του Βυζαντίου.
Ο τίτλος του Τσάρου έγινε τώρα ο επίσημος τίτλος και έφερε μαζί του την ένδειξη ότι ο ρώσος μονάρχης ήταν, ενώπιον του Θεού, ο επικεφαλής των Ορθοδόξων, δηλαδή του αληθινού χριστιανικού κόσμου. Όμως ο Ιβάν Γ΄ ήταν αποστασιοποιημένος από την ιδέα μιας «Τρίτης Ρώμης». Εκείνος που διέθετε ένα πείσμα αδιάλυτο για την ίδρυση της «Νέας Ρώμης» ήταν ο Πατριάρχης της Ρωσίας Νίκον. Ο πατριάρχης Νίκον είχε αναπτύξει μια οικουμενική εκκλησιαστική αντίληψη που υπογράμμιζε την ενότητα της Ρωσικής Εκκλησίας με τις Εκκλησίες της Ανατολής. H Μόσχα ήταν η «Τρίτη Ρώμη» με την έννοια του προστάτη όλων των Ορθοδόξων χριστιανών, και ως εκ τούτου ήταν αναγκαίο να υπάρχει μια πίστη και μια πρακτική του Πατριαρχείου της Μόσχας πλήρως εναρμονισμένη με την πίστη και την πρακτική της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Έτσι ο Πατριάρχης Nίκον, υποστηριζόμενος από τον τσάρο Αλέξιο, ενθάρρυνε τη μεταρρύθμιση των εκπαιδευτικών βιβλίων έτσι ώστε εκείνα να είναι ευθυγραμμισμένα με τις πρακτικές της ελληνικής εκκλησιαστικής σκέψης.
Ο Χέρμαν Μέλβιλ υποστήριζε ότι εμείς οι Αμερικανοί είμαστε ο ιδιαίτερα περιούσιος λαός, είμαστε το Ισραήλ της εποχής μας, και αυτό γιατί έχουμε την κιβωτό των ελευθεριών του κόσμου. (Herman Melville, White Jacket). Η εβραϊκή επίδραση στην πρώτη Αμερική είναι αναμφισβήτητα μεγάλη. Η βαθιά επιρροή της εβραϊκής παράδοσης στους ιδρυτές της αμερικανικής δημοκρατίας μπορεί να την δει κανείς στο σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών και μια τέτοια επιρροή δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Ο John Adams έγραφε σε μια επιστολή προς τον Thomas Jefferso. «Θα επιμείνω ότι οι Εβραίοι έκαναν περισσότερα για τον πολιτισμό του ανθρώπου από οποιοδήποτε άλλο έθνος». Αλλά και σύμφωνα με τον Woodrow Wilson, το αρχαίο εβραϊκό έθνος παρείχε ένα πρότυπο για τους αμερικανούς αποίκους, υπενθυμίζοντας ότι η Αγία Γραφή υπονομεύει την κοσμική εξουσία και επιπλέον η εξέγερση της τυραννίας είναι υπακοή στο Θεό.
Οι Εβραίοι συνέβαλαν για αρκετούς αμερικανούς προέδρους άμεσα στην Αμερικανική Επανάσταση. Ο Πρόεδρος Calvin Coolidge (30ος πρόεδρος των ΗΠΑ από το 1923-1929) τιμά ιδιαίτερα το ρόλο τους στον πόλεμο της ανεξαρτησίας : «Οι ίδιοι οι Εβραίοι, εκ των οποίων αρκετοί ήταν ήδη διάσπαρτοι σε όλες τις αποικίες, ήταν αληθινοί στις διδασκαλίες των προφητών τους. Η εβραϊκή πίστη είναι κατά κύριο λόγο η πίστη της ελευθερίας». Να θυμίσουμε ότι ο πρώτος σχεδιασμός για την επίσημη σφραγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών, που υποβλήθηκε από τους Thomas Jefferson, Benjamin Franklin και John Adams, απεικόνιζε την διάβαση της ερυθράς θάλασσας, και πιο συγκεκριμένα τον Μωϋσή με το ραβδί του να καλεί τους Ισραηλίτες να διασχίσουν την ερυθρά θάλασσα και το στρατό του Φαραώ να πνίγεται στη θάλασσα. Το σύνθημα έπρεπε να ήταν: «Η εξέγερση στους τυράννους είναι η υπακοή στον Θεό». Επίσης μια άλλη σφραγίδα που επελέγη, είναι εκείνη που την βρίσκουμε ακόμη και σήμερα στο Liberty Bell και φέρει μια επιγραφή από την Παλαιά Διαθήκη: «Διακηρύξτε την ελευθερία καθ’ όλη τη γη σε όλους τους κατοίκους».
Επίσης αν και χρειάστηκαν περίπου 2.000 χρόνια για να αναστηθεί η εβραϊκή γλώσσα ως επίσημη γλώσσα ομιλίας στις αρχές του εικοστού αιώνα, η εβραϊκή γλώσσα αποτελούσε ερευνητικό πεδίο για τους αμερικανούς μελετητές. Πολλά πανεπιστήμια την έθεταν ως γλώσσα διδασκαλίας ακόμη και στο πρόγραμμα σπουδών τους. Για παράδειγμα η εβραϊκή ήταν υποχρεωτική στο Χάρβαρντ μέχρι το 1787 και μέχρι σήμερα τα διακριτικά του Yale φέρουν την εβραϊκή φράση Urim V’Thummim ( φως και τελειότητα).
Απόστολος Αποστόλου
Δρ. Φιλοσοφίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου