Πώς γέμισε η Ελλάδα με τόσους «Ριχάρδους»;... ???

Οταν το 2011 έκανα ρεπορτάζ για τα ενεχυροδανειστήρια στο περιοδικό «BHmagazino», οι ενεχυροδανειστές δεν είχαν ακόμη βγει από τις κρυψώνες τους,  

ούτε είχαν αναχθεί σε τηλεπερσόνες, με άπλετο διαφημιστικό χρόνο στην τηλεόραση, όπως ο περιβόητος Ριχάρδος. Εβρισκα πεταμένα στον δρόμο, ή...
στρατηγικά αφημένα στις εισόδους πολυκατοικιών κάτι χαρτάκια με βασικό τίτλο «ΑΓΟΡΑΖΩ ΧΡΥΣΟ».
 Η οικονομική κρίση είχε αρχίσει να λιμάρει τα γαμψά της νύχια, αλλά δεν τα είχε μπήξει ακόμη στο δέρμα του έλληνα μεσοαστού, ο οποίος είχε κάποιες οικονομίες στην άκρη και κάποια χρυσαφικά, ούτε καν σε τραπεζική θυρίδα, αλλά φυλαγμένα σε ένα κουτάκι, κάπου βαθιά μες στην ντουλάπα του.


Το ρεπορτάζ του τότε, μου θύμιζε ταινία των Αδελφών Κοέν. Πηγαίναμε με τον φωτογράφο σε κάτι κρυμμένα υπόγεια, ή σε κάτι μαγαζιά μέσα σε στοές, που απέξω σου έδιναν την αίσθηση ότι ήταν κλειστά. Αλλά δεν ήταν. Φυσικά, στους ίδιους μυστικιστικούς τόνους κινούνταν και οι ίδιοι οι ενεχυροδανειστές. Οσοι είχαν δεχτεί να μου μιλήσουν ύστερα από τηλεφωνική επικοινωνία, δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να φανεί το πρόσωπό τους. 

Ο φακός εστίαζε στα χέρια τους, που περιεργάζονταν διάφορα κοσμήματα, χρυσές λίρες, ακόμη και βέρες και βαφτιστικούς σταυρούς, που είχαν αρχίσει να τους φέρνουν οι πρώτοι που χτυπήθηκαν από την κρίση. «Σκότωναν» τα πολύτιμα τιμαλφή τους για χρήματα πολύ κάτω της αρχικής τους αξίας, όμως σε μία κοινωνία στην οποία είχες καταλήξει να δουλεύεις χωρίς να πληρώνεσαι, αυτή η άμεση είσπραξη μετρητών, τους έδινε μια κάποια ικανοποίηση. 

Και χρήματα αρκετά για να πληρώσουν έστω το τρέχον νοίκι. Δεν πέρασε πολύς καιρός από εκείνο το συνωμοτικού τύπου ρεπορτάζ για τα ενεχυροδανειστήρια της Αθήνας, και κάπου στις αρχές του ’12, άρχισαν να ανοίγουν το ένα μετά το άλλο, σε στρατηγικά σημεία της πόλης, φαντεζί «μαγαζιά» τέτοιου τύπου. Δεν ήταν πια κρυμμένα σε στοές, ούτε σε ανήλιαγα υπόγεια. Βρίσκονταν σε κάθε σημείο της πόλης, σε κεντρικούς δρόμους και πλατείες, σε κάθε γειτονιά. Από την πιο φτωχική, μέχρι την πιο πρωτοκλασάτη. Από τα Πατήσια μέχρι το Ψυχικό και ακόμη παραπέρα. 

Οι ταμπέλες «ΑΓΟΡΑ ΧΡΥΣΟΥ» έβγαζαν πλέον μάτι, συχνά είχαν και φωτάκια που αναβόσβηναν γύρω γύρω, παραπέμποντας σε επιγραφές του Λας Βέγκας. Μόνο που εδώ, κάτι έπρεπε να αφήσεις πίσω για να βγεις κερδισμένος. Οι βιτρίνες αυτών των ενεχυροδανειστηρίων που σήμερα η είδηση είναι ότι μεγάλο κομμάτι της παράνομης δράσης τους εξαρθρώθηκε, ήταν καλυμμένες με γράμματα-αυτοκόλλητα που εξηγούσαν ότι αγόραζαν χρυσά κοσμήματα, λίρες, αντικείμενα αξίας με άμεσα μετρητά.

 Διαβαστε ολόκληρο το κείμενο της Αστερόπης Λαζαρίδου, ΕΔΩ...