Ο Ζ.-Κ. Γιούνκερ (Ζ.-Κ. Γ.) είναι ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που μίλησε από το βήμα της Βουλής. Στην ομιλία του εξύμνησε τη...
σημασία που έχει η Ελλάδα για την Ευρώπη, τόνισε τη σημασία που έχει για την Ελλάδα η συμμετοχή της Ε.Ε. και πήρε σαφή θέση υπέρ της χώρας μας τόσο για την παράνομη κράτηση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών από την Τουρκία όσο και για τις διαρκείς παραβιάσεις της του διεθνούς δικαίου στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Τόσο από την ομιλία του όσο και για τη θέση που πήρε υπέρ της παραμονής της χώρας μας στην ευρωζώνη είναι απτές αποδείξεις ότι είναι πράγματι φιλέλληνας.
Ο φιλελληνισμός, όμως, αυτός του Ζ.-Κ. Γ. –τόσο όταν ήταν πρόεδρος του Eurogroup όσο και, στη συνέχεια, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής– δεν απέτρεψε, δυστυχώς, τους δανειστές μας (δηλαδή την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) να επιβάλουν στην Ελλάδα τα τρία καταστρεπτικά για την οικονομία και την κοινωνία μνημόνια.
Στο τελευταίο τμήμα της ομιλίας του στη Βουλή ο Ζ.-Κ. Γ. αναφέρθηκε στα όσα κατά τη γνώμη του –και προφανώς και των δανειστών– πέτυχε η χώρα μας με τα μνημόνια. Στο άρθρο αυτό θα σχολιάσουμε ορισμένα σημεία του τμήματος αυτού της ομιλίας του, αντιπαραθέτοντάς τα με όσα υπέφερε και υποφέρει από αυτές τις «επιτυχίες» η πλειονότητα του λαού (η μετάφραση από το γαλλικό κείμενο είναι δική μου σε εισαγωγικά).
«Επειτα από οκτώ τρομερά έτη του προγράμματος προσαρμογής η Ελλάδα ετοιμάζεται να επιστρέψει στην κανονικότητα, τολμώ να πω να ανοίξει ένα καινούργιο κεφάλαιο της πρόσφατης ιστορίας της». Ο Ζ.-Κ. Γ. απέφυγε να πει ποια είναι η σημερινή κατάληξη των οκτώ αυτών «τρομερών ετών» (το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας στην Ε.Ε., ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά φτώχειας, η πρωτοφανής μείωση μισθών και συντάξεων, η μείωση των γεννήσεων, η νέα μετανάστευση κ.λπ.).
Αυτή η κατάσταση κάθε άλλο παρά κανονικότητα είναι. Αλλά «κανονικότητα» για τους δανειστές είναι να αρχίσει η χώρα μας να δανείζεται από τις αγορές και όχι από αυτούς για να εξοφλεί τα τοκοχρεολύσια που τους οφείλει και μάλιστα με υψηλότερα επιτόκια.
«Αυτό που ετοιμάζεστε να κάνετε είναι να προετοιμάσετε το μέλλον των παιδιών σας». Ποιο, όμως, μπορεί να είναι το μέλλον των παιδιών μας αν ληφθούν υπόψη οι δεσμεύσεις που έχουν επιβάλει οι δανειστές στη χώρα μας μέχρι το 2022 για τα αντιαναπτυξιακά πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ (με νέα μείωση των ήδη δραματικά μειωμένων συντάξεων και μείωση του αφορολογήτου) και 2% μέχρι το 2060 (!) προκειμένου να μειωθεί το δημόσιο χρέος στο 75% τους ΑΕΠ, αρνούμενοι να «κουρέψουν» έστω και ένα τμήμα του, αλλά «φορτώνοντας» την εξόφλησή του στις επόμενες γενιές (βλέπε άρθρο μας της 26.4.2018). Αυτό το μέλλον βλέποντας οι προσοντούχοι νέοι και νέες μας μεταναστεύουν, στερώντας (άθελά τους και χωρίς να ευθύνονται) τις υπηρεσίες τους προς την πατρίδα που τους σπούδασε.
«Η αλήθεια είναι ότι κανένα άλλο κράτος-μέλος της Ε.Ε. δεν μεταρρυθμίστηκε τόσο γρήγορα και τόσο βαθιά όσο η Ελλάδα». Πράγματι σε κανένα κράτος μέχρι σήμερα τα μέτρα που έλαβαν οι διαδοχικές κυβερνήσεις του δεν προκάλεσαν μείωση του ΑΕΠ κατά 25%, χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων και των τραπεζών, δραστική μείωση των δημόσιων δαπανών και ιδιαίτερα των δημόσιων επενδύσεων), εκτίναξη των φόρων στα ύψη και μαζικές ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν στη χώρα μας προκειμένου να επιτευχθούν τα πρωτογενή πλεονάσματα για τα οποία, δυστυχώς, επαίρεται η σημερινή κυβέρνηση. Και σε κανένα κράτος δεν αυξήθηκαν τόσο πολύ οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο και τα «κόκκινα» δάνεια.
«Η Ελλάδα έλαβε από τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης μια σημαντική χρηματοπιστωτική βοήθεια ύψους 262 δισ. ευρώ περιλαμβανομένων και των δανείων του ΔΝΤ». Εδώ ο Ζ.-Κ. Γ. χρησιμοποιεί δύο διαφορετικές λέξεις για το ίδιο πράγμα, δεδομένου ότι αυτό που χαρακτηρίζεται «χρηματοπιστωτική βοήθεια» δεν είναι τίποτε άλλο από δάνεια τα οποία, όπως και εκείνα του ΔΝΤ, η χώρα μας οφείλει να τα εξυπηρετεί, με μόνη διαφορά τα επιτόκια και τον χρόνο αποπληρωμής τους.
Τα όσα προαναφέρθηκαν αποτελούν τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε υπό την αυστηρή επιτήρηση των δανειστών, την οποία δεν απέτρεψαν τα πραγματικά φιλελληνικά αισθήματα του Ζ.-Κ. Γ. Πρόκειται για το βαρύ τίμημα που κατέβαλε και θα καταβάλει επί χρόνια η χώρα μας για να παραμείνει στην ευρωζώνη.
Με δεδομένη τη σημερινή διεθνή πραγματικότητα και τις εξελίξεις στη «γειτονιά» μας, η παραμονή στην ευρωζώνη είναι σαφώς προτιμότερη από την έξοδο από αυτήν. Θα μπορούσε, όμως, να είναι λιγότερο επώδυνη αν υπήρχε πραγματική αλληλεγγύη από τους εταίρους μας και ιδιαίτερα από τη Γερμανία, της οποίας το 1953 «κουρεύτηκαν» από τους νικητές τα δάνεια που δεν μπορούσε να εξοφλήσει.
Μανόλης Γ. Δρεττάκης, πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου