ιστορία να κάνει τη δουλειά της.
Να εξετάσει, να κρίνει, να αξιολογήσει και να αποδώσει τα του Καίσαρος... Βιαζόμαστε. Προσπαθούμε να την «καθοδηγήσουμε», πιέζουμε για να της επιβάλλουμε την άποψή μας, να προκαταλάβουμε την κρίση της και εν τέλει να την αχρηστεύσουμε. «Αγιογραφούμε» ή «δαιμονοποιούμε» πρόσωπα και γεγονότα κατά το δοκούν, όπως μας βολεύει πρόσκαιρα και πάντως πολύ πριν τα περιλάβει για τα περαιτέρω η ιστορική κρίση.
Φέρνουμε στα μέτρα μας φυσιογνωμίες, που εμπίπτουν πλέον στην ειδικότητα του ιστορικού, τις εντάσσουμε στις τρέχουσες πολιτικές ανάγκες και τις... στριμώχνουμε στον μικρόκοσμό μας αδιαφορώντας αν έτσι μικραίνουμε και τις φυσιογνωμίες και τον σκοπό, που υποτίθεται ότι υπηρετούμε.
Αυτό το λάθος κάνουμε και τώρα με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος αναπαύεται -μόλις από προχθές- στην αγκαλιά της κρητικής γης. Έχω μάλιστα τη βεβαιότητα ότι με το ακαταμάχητα σαρδόνιο και κυνικό του χαμόγελο, θα απολαμβάνει τη συζήτηση, που άνοιξε «φεύγοντας» για τον ρόλο του και το αποτύπωμά του στη νεότερη πολιτική Ιστορία του τόπου. Έχω επίσης και την υποψία ότι περισσότερο πονηρά θα... χαμογελάει με αυτούς, που έχουν ήδη αποφανθεί -και δεν σηκώνουν κουβέντα επ’ αυτού- ότι ήταν ο μόνος πολιτικός, που δικαιώνεται εν ζωή. Φυσικά δεν εννοώ αυτούς, που πιστεύουν μεταφυσικά στη ρήση ότι «ο νεκρός δεδικαίωται», η οποία πάντως δεν σημαίνει δικαίωση, αλλά απαλλαγή από τις εγκόσμιες αμαρτίες. Δεν αναφέρομαι επίσης στην οικογένειά του, που έχει κάθε λόγο να πενθεί τον «πατριάρχη» της, να στηρίζει τις επιλογές του και να προστατεύει τη μνήμη και την υστεροφημία του.
Αναφέρομαι στους... αυλικούς του πολιτικού, κομματικού και μιντιακού μικρόκοσμου της χώρας και δεν είναι λίγοι. Σε αυτούς που φοράνε την τήβεννο του καθηγητή της Ιστορίας και με την... αγιαστούρα και το... μυστρί στο χέρι, προσπαθούν να... χτίσουν ένα προφίλ για τον αείμνηστο Μητσοτάκη για το οποίο ακόμα και ο ίδιος θα απορούσε. Και να πείσουν το πανελλήνιο ότι υπήρξε πρωτοπόρος σε ιδέες, προτάσεις και σχέδια, ότι ήταν μπροστά από την εποχή του και ότι εν τέλει δικαιώθηκε πανηγυρικά για την πολιτική του δράση, πριν αποδημήσει στα 99 του χρόνια.
Έτσι απλά, δικαιώθηκε. Γενικώς και αορίστως. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να διευκρινίσει για ποιες ακριβώς πολιτικές επιλογές του δικαιώθηκε. Εμπίπτει άραγε στα δικαιωθέντα η αποστασία το 1965, που οδήγησε στα Ιουλιανά και στη χούντα; Μήπως οι ιστορικοί, σφοδροί καυγάδες του με τον Ανδ. Παπανδρέου τη δεκαετία του 1980, οι οποίοι εγκλώβισαν την πολιτική ζωή της χώρας σε μια άνευ ουσίας και περιεχομένου δικομματική σύγκρουση τη δεκαετία του ‘80; Εμπίπτουν άραγε και πώς ακριβώς τα γεγονότα του 1989; Δικαιώθηκε μήπως και με ποιόν τρόπο άραγε η «εισβολή» στην Ελλάδα θατσερικού Τύπου, σκληρών, βίαιων νεοφιλελεύθερων μέτρων και πολιτικών οι οποίες έκαναν άνω κάτω την κοινωνία την τριετία 91-93, που χωρίς να λύσουν κανένα πρόβλημα. Μήπως δικαιώθηκε η πολιτική του κατά της διαπλοκής εκτός από το γεγονός ότι ήταν ο εμπνευστής του όρου; Τα σκάνδαλα; Η υπόθεση της ΑΓΕΤ ή, μήπως της Siemens;
Δυστυχώς για τους «αγιογράφους» η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και όλοι γνωριζόμαστε και από την καλή και από την ανάποδη. Ασφαλώς υπήρξε μια μεγάλη και ισχυρή προσωπικότητα στην πολιτική ζωή του τόπου και το αποδεικνύει το ότι για περισσότερο από μισό αιώνα ήταν στην πρώτη γραμμή και μάλιστα σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το γεγονός ότι μετά το στραπάτσο της αποστασίας κατάφερε να επιστρέψει στην κεντρική σκηνή και να φθάσει μέχρι την πρωθυπουργία δείχνει πόσο χαλκέντερος πολιτικά ήταν. Αστός με όλη τη σημασία του όρου, σκληρός νεοφιλελεύθερος, γνώστης των διεθνών θεμάτων χαρισματικός στο κοινοβούλιο αλλά και ευέλικτος «παίχτης» στο παρασκήνιο, αεικίνητος ακούραστος, ευθύς στον λόγο του και αποφασιστικός στις επιλογές του. Δεν υπήρξε ποτέ αντικομμουνιστής με την αγοραία έννοια του όρου αν και ήταν πάντα σφοδρός πολιτικός και ιδεολογικός αντίπαλος της Αριστεράς. Ωστόσο αυτό δεν τον εμπόδιζε όχι μόνο να διαλέγεται αλλά και να συγκυβερνήσει μαζί της στο περίεργο 1989. Δεν γνωρίζω, μετά από όλα αυτά, πού θα κατατάξει η ιστορία τον Κων/νο Μητσοτάκη. Το σίγουρο είναι ότι με τον θάνατό του κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο στη νεότερη πολιτική μας Ιστορία. Για λόγους σεβασμού και μόνο, οι κάθε είδους ...αυλικοί, καλό θα ήταν, αντί να επινοούν λόγους για να τον εμφανίσουν ως ξεχωριστό, αν αναζητήσουν αυτούς, που τον έκαναν πραγματικά ξεχωριστό. Τα υπόλοιπα θα τα βρει η Ιστορία...
Κουτσοκώστας Γιάννης (Η Αυγή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου