«Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν και ότι θα βρούμε καλύτερη λύση από τη σημερινή.
Να μάθετε το μάθημά σας που είναι ότι πρέπει να παραμένουμε σε αυτά που έχουμε συμφωνήσει και να μην προσπαθούμε να αλλάξουμε το αφήγημα με δημόσιες δηλώσεις. Είμαι πραγματικά απογοητευμένος γιατί μερικοί από μας μετακινήθηκαν περισσότερο από την εντολή (mandate) για να βρούμε λύση και τώρα αποτύχαμε. Λυπάμαι».
Εάν αυτό το μήνυμα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, όπως αποτυπώνεται στα πρακτικά του Eurogroup, δεν βρει ούτε τώρα ουσιαστικές αντιστάσεις και εναλλακτικές – από τις Βρυξέλλες και το Παρίσι έως την Ουάσιγκτον και το ίδιο το Βερολίνο -,
τότε ίσως αποδειχθεί αρκετό για να στοιχειώσει όχι μόνον την ελληνική κυβέρνηση στις 15 Ιουνίου αλλά και το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης. Εάν – κόντρα σε όλους τους έως τώρα οιωνούς – λειτουργήσει ως μοχλός αφύπνισης, τότε η Αθήνα μπορεί ακόμη να ελπίζει σε μια «καθαρή λύση» για το χρέος, και η Ευρώπη στον απεγκλωβισμό της από την παγίδα του γερμανού «διδασκάλου» της αέναης λιτότητας.
Το ίδιο «λάθος» από το ΔΝΤ;
Οι μέχρι στιγμής πιθανότητες δεν είναι υπέρ της δεύτερης εκδοχής: Το ΔΝΤ, όπως κατέστησε σαφές χθες ο εκπρόσωπός του Τζέρι Ράις, φλερτάρει για τρίτη φορά με το ίδιο λάθος στην Ελλάδα – ήτοι, την παράκαμψη των πάγιων καταστατικών αρχών του και την επιβολή ενός ακόμη σκληρού πακέτου λιτότητας χωρίς μείωση ή έστω ρύθμιση του χρέους.
Την ίδια ώρα, οι κεντροευρωπαίοι εταίροι και δανειστές – από τους Ολλανδούς του Ντάισελμπλουμ έως τους σλοβάκους – φλερτάρουν με έναν προσχηματικό συμβιβασμό, στο πλαίσιο της πρότασης Σόιμπλε, που θα κάνει πολιτικό, προεκλογικό σέρβις στην κυβέρνηση Μέρκελ και θα κλωτσάει το τενεκεδάκι του ελληνικού χρέους μετά τις γερμανικές εκλογές μαζί με ένα, λιγότερο ή περισσότερο συγκαλυμμένο, 4ο Μνημόνιο.
Απέναντι σ’ αυτά τα δεδομένα, η Αθήνα ποντάρει στις πολιτικές πρωτοβουλίες Τσίπρα, στην ενίσχυση του συμμαχικού τόξου του Νότου και στην – σταθερά μαχητικη μέχρι στιγμής – στάση του νέου προέδρου της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν.
Οι συναντήσεις Τσίπρα με Μέρκελ και Μακρόν
Η χθεσινή άτυπη τριμερής Τσίπρα, Μέρκελ και Μακρόν και οι παράλληλες διμερείς επαφές των τριών ηγετών στις Βρυξέλλες και στο περιθώριο της συνόδου του ΝΑΤΟ εντάσσονται στο πρώτο κύμα αυτών των πολιτικών πρωτοβουλιών του έλληνα πρωθυπουργού.
Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, οι συναντήσεις έγιναν σε πολύ καλό κλίμα και στο επίκεντρο βρέθηκε το θέμα του χρέους. Κατά τις ίδιες πηγές οι κύριοι Τσίπρας, Μακρόν και η κυρία Μέρκελ συμφώνησαν να βρίσκονται τις επόμενες ημέρες σε επικοινωνία προκειμένου να εργαστούν για την εξεύρεση της καλύτερης δυνατής λύσης έως το Eurogroup ης 15ης Ιουνίου.
Το ερώτημα που εγείρεται βεβαίως, και το οποίο συμμερίζονται πλέον ανοιχτά και κυβερνητικοί παράγοντες στην Αθήνα είναι πόση αξία μπορεί να έχει η όποια πολιτική δέσμευση της Ανγκελα Μέρκελ, καθ΄ότι μέχρι στιγμής όλες οι ανάλογες υποσχέσεις της γερμανίδας καγκελαρίου αποδείχθηκαν κενό γράμμα. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που της χρεώνουν ακόμη και «παραπλάνηση» του έλληνα πρωθυπουργού όταν στην τελευταία τους επικοινωνία τον είχε διαβεβαιώσει ότι τις αποφάσεις για το χρέος δεν τις παίρνει μόνος του ο Σόιμπλε.
Στον αντίποδα, στο Μαξίμου αποτιμάται ιδιαιτέρως θετικά η έως τώρα στάση του γάλλου προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν. «Επραξε ό,τι είπε στον Τσίπρα, και με το παραπάνω», σημείωνε χθες το βράδυ κυβερνητικό στέλεχος, επικαλούμενο τα πρακτικά του Eurogroup και την παρέμβαση του γάλλου υπουργού Οικονομικών Μπρούνο Λεμέρ.
Η «εντολή Μακρόν» στον Λεμέρ
«Εχω εξουσιοδότηση από τον Γάλλο πρόεδρο για καθαρή λύση και όχι μετακύλιση» είπε – σύμφωνα με τα πρακτικά που αποκάλυψε το euro2day.gr - ο Μπρούνο Λεμέρ απορρίπτοντας το σχέδιο του θολού συμβιβασμού μεταξύ Σόιμπλε και ΔΝΤ και επιβεβαιώνοντας την διαφοροποίηση που επιχειρεί ο Μακρόν απέναντι στο γερμανικό οικονομικό δόγμα.
Η στάση αυτή, σε συνδυασμό με την ανοιχτή στήριξη της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και, εν μέρει, και της Αυστρίας στο Eurogroup θεωρείται από την κυβέρνηση η βάση μιας ενισχυμένης συμμαχίας που μπορεί να χτιστεί κόντρα στο δίδυμο Σόιμπλε και ΔΝΤ έως την 15η Ιουνίου και να οδηγήσει στη λεγόμενη «καθαρή λύση» για το χρέος. Πρόκειται για μια συμμαχία που σαφώς διαφοροποιεί την σημερινή εικόνα από εκείνη της απομονωμένης Ελλάδας του 2015, πρόκειται όμως και για μια συμμαχία που ακόμη δεν δείχνει αρκούντως ισχυρή για να ανατρέψει τους σχεδιασμούς του συστήματος Σόιμπλε.
Το εάν ο στόχος αυτής της ανατροπής θα καταστεί πιο ρεαλιστικός μέσα στις επόμενες 20 σκληρές μέρες θα εξαρτηθεί από πολλούς ακόμη παράγοντες. Θα χρειαστεί, δε, την περαιτέρω παρασκηνιακή συνδρομή και πίεση του Ζαν Κοντ Γιούνκερ και των ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, την εξάντληση των περιθωρίων πολιτικής ευελιξίας από τον Μάριο Ντράγκι και – κυρίως – μια ισχυρή παρέμβαση της Ουάσιγκτον προς το ΔΝΤ. Και μέχρι στιγμής παραμένει άκρως αμφίβολο εάν μια τέτοια παρέμβαση βρίσκεται στις προθέσεις της κυβέρνησης Τραμπ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου