Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Η αυτάρεσκη αλαζονεία των ελίτ και το φαινόμενο Τράμπ...!!!

Κώστας Ζαχαριάδης

Οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές έχουν πάντοτε ξεχωριστό ενδιαφέρον και το αποτέλεσμα αυτών έχει καθοριστική σημασία για τις παγκόσμιες εξελίξεις.  

Αυτή τη φορά, το ενδιαφέρον είναι λίγο μεγαλύτερο για εμάς στην Ευρώπη και την Ελλάδα, καθώς, σχεδόν σε όλα τα μεγάλα ζητήματα εμπλέκεται άμεσα η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Ντόναλντ Τραμπ πέτυχε αυτό που μέχρι πριν λίγες μέρες φαινόταν αδιανόητο στο μυαλό εκατομμυρίων πολιτών παγκοσμίως, ιδιαίτερα των προοδευτικών. Να γίνει πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Η προεκλογική εκστρατεία του Τραμπ, οι ιδέες και οι θέσεις του, έχουν προκαλέσει βαθύτατες ανησυχίες στον δημοκρατικό και προοδευτικό κόσμο παγκοσμίως. Μένει να ακούσουμε τις προγραμματικές δηλώσεις του.

Πρόεδρος Τράμπ… Δηλαδή;
Οφείλουμε να αναλύσουμε τη νέα κατάσταση με ιδιαίτερη προσοχή. Ο τρόπος με τον οποίο θα επιλέξει ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ να ανακαθορίσει τις σχέσεις του με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη συνολικά, την πολιτική που θα έχει στο επίπεδο της διεθνούς οικονομίας και της νομισματικής πολιτικής επηρεάζουν εξ αντανακλάσεως και την Ελλάδα. Δεν είναι όμως μόνο η οικονομία αλλά και οι γεωστρατηγικές ισορροπίες. Αντίκτυπο δηλαδή έχουν και οι αποφάσεις αυτής της μεγάλης δύναμης όσον αφορά στην στρατηγική που θα ακολουθήσει στη Μέση Ανατολή, στη σχέση της με τη Ρωσία καθώς και ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεται να εμπλακεί ή να μην εμπλακεί σε ανοικτά μέτωπα που υπάρχουν σε χώρες τις Βόρειας Αφρικής.
Στην προσπάθειά μας να μελετήσουμε τη νέα στάση των ΗΠΑ στο παγκόσμιο πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό γίγνεσθαι, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας το γεγονός οτι οι ΗΠΑ είναι πολυκεντρική εξουσία. Έχει καθοριστική σημασία το ποιος είναι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ και τί πολιτική ασκεί, αλλά υπάρχουν διάφορα κέντρα και εξουσίες τα οποία δεν καθορίζονται όλα και απολύτως από το ποιος είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ.
Η έκβαση των αμερικανικών εκλογών εγγράφει το προσφυγικό ως κεντρικό ζήτημα στην πολιτική ατζέντα όπως και στον κορμό των πολιτικών και ιδεολογικών συσχετισμών σε διεθνή κλίμακα, καθώς βρισκόταν στην ατζέντα του Τραμπ, τους προηγούμενους μήνες. Το είδαμε και στο Brexit, είδαμε ότι για λίγους ψήφους δεν πήραν τα 2/3 στην Ουγγρική Βουλή για να περάσει η νομοθεσία εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων και σήμερα έχουμε στ’ αυτιά μας τους θριαμβικούς τόνους από τις δηλώσεις της κ. Λεπέν, του κ. Φάρατζ και άλλων, οι οποίοι εκπροσωπούν αυτή την επιθετική ατζέντα. Μια ατζέντα η οποία στις αρχές του 21ου αιώνα, εγγράφει αυτό το ζήτημα ως κεντρικό από κάθε άποψη και για τη διαμόρφωση ιδεολογικοπολιτικών συσχετισμών αλλά και για τη διαμόρφωση εναλλακτικών πολιτικών για την υπέρβαση της κρίσης.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε πολλά και πυκνά αρνητικά σημάδια στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσαν οι παγκόσμιες ισορροπίες διεθνώς.  Υπάρχει μια δυναμική ενίσχυση ακραίων συντηρητικών, εθνοκεντρικών, εθνικιστικών κύκλων και ανασυγκρότηση των δυνάμεων της ακροδεξιάς. Τί συνέβη διεθνώς; Ποια είναι τα δύο μεγάλα στοιχεία που συνέβησαν μέσα στο τελευταίο εξάμηνο; Η νίκη του Brexit έναντι του Βremain και η νίκη του Τράμπ και των συντηρητικών έναντι των δημοκρατικών και της Κλίντον. Αυτές δεν είναι πολιτικές τάσεις οι οποίες αποτυπώνουν δυσμενείς εξελίξεις μόνο στο εσωτερικό των χωρών που συμβαίνουν. Είναι παγκόσμια σημαντικά γεγονότα που επηρεάζουν τα πάντα και εξάγουν τάσεις, πολιτικές, συμπεράσματα και είναι τροχιοδεικτικές για τις πολιτικές εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο.
Η Κλίντον και η απόλυτη ταύτισή της με το σύστημα και το καταστημένο
Ο Τραμπ κέρδισε όλη την οργισμένη αντισυστημική ψήφο, με επιχειρήματα ακραία, λαϊκιστική προσέγγιση και επιθετική ρητορική. Η πλειοψηφία των media έκανε ανοιχτά εκστρατεία ενάντια στην υποψηφιότητά του. Τον επέκριναν, τον σατίρισαν, τον εξέθεσαν, μετέδωσαν ξανά και ξανά κάθε ανοησία και απειλή που εκστόμισε. Το αποτέλεσμα; Tον ενίσχυσαν! Γιατί; Γιατί τα media και οι δημοσκοπήσεις θεωρούνται στις ΗΠΑ όπως και στην Ευρώπη, αναξιόπιστα και αποτελούν μέρος της επιβολής της πολιτικής γραμμής του συστήματος. Ταυτόχρονα, το «σύστημα» θεωρείται υπεύθυνο για τη συμπίεση της μεσαίας τάξης, την φτωχοποίηση των μεσοστρωμάτων, την αύξηση της ανεργίας κ.ο.κ. Άρα, ο εχθρός των media αναγορεύεται αυτόματα ως συμπαθής από τους εξοντωμένους της κρίσης.  
Η Κλίντον έχασε 6 εκατ. λιγότερους ψήφους απ’ ότι ο  Ομπάμα στις  εκλογές του 2012. Ούτε τις λευκές γυναίκες η κυρία Κλίντον δεν κατάφερε να κερδίσει, παρά τις σεξιστικές δηλώσεις του Τραμπ. Ο κανόνας σύμφωνα με τον οποίο ο υποψήφιος με τα περισσότερα χρήματα κερδίζει τις προεδρικές εκλογές, προβάλλοντας και τα περισσότερα διαφημιστικά σποτ, καταρρίφθηκε επίσης: η Κλίντον ξόδεψε 510 εκατ $ (περίπου μισό δις ευρώ!) ποσό χωρίς προηγούμενο στην αμερικανική ιστορία, έναντι 255 εκατ. που συγκέντρωσε η εκστρατεία Τραμπ. Το 75% των τηλεοπτικών σποτ,συνολικής αξίας 500 εκατ $, που προβλήθηκαν, υποστήριζαν την Κλίντον. Παρόλα αυτά, ο Τραμπ κέρδισε τη μάχη, ακόμη και στις κρίσιμες πολιτείες όπου οι διαφημίσεις του Δημοκρατικού Κόμματος  βομβάρδιζαν τους πολίτες όλο το 24ωρο. Πρόκειται για συντριπτική ήττα του πολιτικού κατεστημένου και των στενών σχέσεων του με τη Wall Street, που προσωποποιούσε η Κλίντον.
Ζούμε μια νέα πολιτική πραγματικότητα
Είναι προφανές ότι οι πολιτικές ισορροπίες όπως τις γνωρίζαμε μέχρι πρότινος έχουν τελειώσει. Η κρίση που ξεκίνησε το 2008 στις τράπεζες και πέρασε στις κοινωνίες και τις οικονομίες στη συνέχεια, τώρα θρυμματίζει το πολιτικό σύστημα παγκοσμίως. Ο Σάντερς, ο Κόρμπιν στην Βρετανία, οι Podemos στην Ισπανία, η προοδευτική στροφή τμήματος της σοσιαλδημοκρατίας και ο ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν την αριστερή λαϊκή απάντηση στην κρίση. Η δεξιά απάντηση στην κρίση και τον θρυμματισμό είναι το Brexit, η Λεπέν, η Αυστριακή ακροδεξιά, ο Όρμπαν, η Πολωνική ηγεσία, ο Βίλντερς στην Ολλανδία και ο Τραμπ.
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει από δημοσιογράφους, αναλυτές, πολιτικούς σχολιαστές και πολιτικούς αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ, ότι ο Τσίπρας, η Λεπέν, ο Φάρατζ, ο Ιγγλέσιας … ο Τράμπ, είναι όλοι επικίνδυνοι επειδή το σύστημα τους βαφτίζει όλους μαζί επικίνδυνους και αντισυστημικούς; Αυτό το επιχείρημα έχει τόση αξία, όση και το γνωστό: «ο αστυνομικός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνομικός είναι μπουζούκι». Οι φωνές που μιλούσαν και μιλούν για δημοκρατική διευθέτηση της παγκοσμιοποίησης, απάντηση στην κρίση με όρους όχι μόνο δημοσιονομικούς αλλά και κοινωνίας, για αντιμετώπισή των διεθνών προσφυγικών ροών με διεθνοποίηση των πολιτικών ειρήνης και σταθερότητας και ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής, ταυτίζονται από τις μυωπικές και τυφλές συστημικές δυνάμεις με αυτές της ακροδεξιάς, της μισαλλοδοξίας, του σκοταδισμού, του μανιχαϊσμού. Πέρα από την πολιτική αθλιότητα της ισοπέδωσης, συντελείται κάτι πολύ χειρότερο. Ακυρώνεται η πιθανότητα δημοκρατικής και προοδευτικής επανεκκίνησης του πολιτικού συστήματος διεθνώς και οδηγούμαστε σ΄έναν παγκοσμιοποιημένο αυταρχισμό και μια αξιακή οπισθοδρόμηση.
  * Ο Κώστας Ζαχαριάδης είναι Διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου