μέρα με τη μέρα κατακλύζει την πολιτική ορθότητα των δυτικών κοινωνιών. Καλά σφυρηλατημένες Δημοκρατίες με σταθερά συστήματα διακυβέρνησης που ομολογουμένως προσέφεραν πολλά στο εσωτερικό τους φαντάζουν πιο ευάλωτες από ποτέ, αδυνατώντας να δώσουν απαντήσεις στις προκλήσεις ενός γρήγορα μεταβαλλόμενου κόσμου.
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο οι δυτικές αυτές κοινωνίες φαίνεται να ξεχνούν η μία μετά την άλλη τις αρχές που τις ανέδειξαν, τα μεγάλα αυτά προτάγματα των δικαιωμάτων και του πολιτικού φιλελευθερισμού. Η αρχή έγινε στις περιφερειακές λεγόμενες χώρες, σε κράτη δηλαδή με ασθενή- βάσει των δυτικών κριτηρίων- δημοκρατικά αντανακλαστικά, όπως η Ρωσία και η Τουρκία.
Αυτή από μόνη της η εξέλιξη ίσως και να μην αφορούσε κανέναν, καθώς η Δύση, επικαλούμενη μια προαιώνια αντίληψη περί ανωτερότητας που έχει, θα μπορούσε εύκολα ν’ αποτινάξει την όποια ένοχη σκέψη υπό το σκεπτική της έμφυτης «βαρβαρότητα» του ανατολίτη.
Η απόφαση όμως των Βρετανών ν’ αποχωρήσουν από την ΕΕ, η εκλογή του Trump, το κίνημα των Πέντε Αστέρων στην Ιταλία, η Μαρί Λεπέν στην Γαλλία, οι ακροδεξιοί της Αυστρίας και οι απομονωτιστές σε Ολλανδία ή και Γερμανία αναγκάζουν τους πάντες να δουν το πρόβλημα κατάματα: ο κόσμος όπως τον ζήσαμε και τα σχέδια μας για αυτόν κινδυνεύουν.
Ωστόσο, πολλές φορές στη ζωή το ν’ ανοίγεις τα μάτια και να κοιτάς ένα πρόβλημα δεν σημαίνει ότι αυτόματα το βλέπεις: Οι δυτικές δημοκρατικές και οι εκπρόσωποί τους, συνεχίζουν να αντιλαμβάνονται όσα συμβαίνουν ως ένα απότοκο μας λαϊκιστικής έξαρσης κάποιων ημίτρελων καιροσκόπων. Και αυτό είναι ακριβώς το μεγαλύτερο πρόβλημα...
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο newpost πατώντας ΕΔΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου