Η αυτοπεποίθηση και η αισιοδοξία του Μαξίμου, σχετικά με το μέλλον της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, ομολογώ πως με εντυπωσιάζουν.
Είναι υπερβολικά αναντίστοιχες με την πραγματικότητα, που ζει η κοινωνία, αλλά και την άποψη που έχει πλέον μεγάλο μέρος του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόσφατα, στέλεχος του κυβερνόντος κόμματος, μου εκμυστηρευόταν, σε απόγνωση, ότι στις επόμενες εκλογές δεν θα ψηφίσει το κόμμα του. Και βέβαια δεν μιλάω καν για τις δημοσκοπήσεις. Από πού πηγάζει λοιπόν η πρόβλεψη του Μαξίμου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επικρατήσει της ΝΔ στις επόμενες εκλογές; Επειδή δεν θεωρώ την κυβερνητική ηγεσία αιθεροβάμονα, προσπάθησα να διερευνήσω το σκεπτικό αυτής της αισιοδοξίας.
Πιστεύω πως η απάντηση βρίσκεται σε μια κοινή διαπίστωση και σε μια πολιτική κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία πρέπει να αναλύσουμε προσεκτικά. Η διαπίστωση αφορά την αδυναμία του Κέντρου (ή της Κεντροαριστεράς όπως προτιμούν κάποιοι να το ονομάζουν). ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων κλπ, αποτελούν διάσπαρτες κομματικές ψηφίδες, χωρίς πολιτική δυναμική και χωρίς χαρισματικό αρχηγό. Εκπροσωπούν έναν πολιτικό χώρο που θα συνεχίσει να υπάρχει, διακριτός και ανεξάρτητος από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε υποδεέστερη θέση απ’ αυτόν.
Η ενδιαφέρουσα πολιτική κίνηση είναι η ψήφιση της απλής αναλογικής. Η οποία θα ισχύσει στις μεθεπόμενες εκλογές. Στον ορίζοντα αυτών των εκλογών, είτε γίνουν «διπλές εκλογές» όπως το 2012, είτε μεσολαβήσει μια κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν θα λειτουργήσει ένα δικομματικό σχήμα. Αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε μια τέτοια προσδοκία, δεν θα είχε περάσει το νόμο περί απλής αναλογικής, όπως εξάλλου δεν το έπραξε το πρώτο εξάμηνο του 2015, όταν βάσιμα πίστευε πως ήταν σε θέση να πετύχει αυτοδυναμία με το παλιό εκλογικό σύστημα.
Στο μέλλον, θα υπάρξει λοιπόν μια ενιαία δεξιά παράταξη, η ΝΔ, και απέναντι, ένα σύμπλεγμα κεντρώων ή κεντροαριστερών σχημάτων. Τα περισσότερα από αυτά τα σχήματα θα έχουν μονοψήφιο ποσοστό στη Βουλή. Συνεπώς, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πέσει κάτω από το 15%, το οποίο λογικά μπορεί να το ελπίζει η ηγεσία του, θα είναι το κυρίαρχο κόμμα σε αυτή τη νέα συμμαχία. Και προφανώς θα υπάρξει μια τέτοια συμμαχία, για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι τίποτα ουσιαστικό δεν χωρίζει πλέον τον ΣΥΡΙΖΑ από τα υπόλοιπα κεντρώα κόμματα. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η συμμαχία, στο πλαίσιο της απλής αναλογικής, θα είναι ο μόνος τρόπος για τα κόμματα αυτά να κυβερνήσουν.
Με απλά λόγια, η απλή αναλογική επιτυγχάνει, με το εκλογικό εργαλείο, την μέχρι τώρα ατελέσφορη προσπάθεια ανοίγματος του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο (βλ. Κουβέλη, Ξενογιαννακοπούλου στο Συνέδριο κοκ). Και βέβαια, το Μαξίμου έχει κάθε λόγο να πιστεύει πως προεξέχουσα προσωπικότητα αυτής της συμμαχίας θα είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Με τον τρόπο αυτό μάλιστα θα πετύχει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Στο πλαίσιο αυτής της αναγκαστικής συμμαχίας, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ θα απαλλαχθεί από κάθε πίεση για πιο αριστερή πολιτική (ήδη περιορισμένη) προερχόμενη από το ίδιο το κόμμα του, εφόσον θα είναι πλέον επικεφαλής μιας ευρύτερης συμπαράταξης, της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μόνο μια συνιστώσα του 15%.
Το σχέδιο μοιάζει λογικό. Αγνοεί όμως δυο σημαντικές παραμέτρους. H πρώτη αφορά στις καταλυτικές συνέπειες της κρίσης και της έξωθεν επιτροπείας στο πολιτικό σύστημα. Το ΠΑΣΟΚ συντρίφτηκε υπό αυτή την πίεση. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ακολουθεί την ίδια σχεδόν πολιτική θα αντέξει περισσότερο; Τη δεύτερη παράμετρο την διδάσκει η ίδια η ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν η κοινωνία νοιώθει να οδηγείται στο αδιέξοδο, όλα γίνονται δυνατά και εμφανίζονται, φαινομενικά «από το πουθενά», καινούργιοι παίκτες. Επί χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας ασήμαντος παράγοντας στην πολιτική εξίσωση. Ένα συγκόλλημα φραξιών του 3%, χωρίς μαζική απήχηση στην κοινωνία, χωρίς κυβερνητικό πρόγραμμα, ούτε καν κυβερνητική φιλοδοξία. Μέσα σε δυόμιση χρόνια όμως έγινε η κυρίαρχη πολιτική δύναμη. Διότι, όπως είχα γράψει σε προηγούμενο άρθρο, η πολιτική, όπως και η φύση, απεχθάνεται το κενό.
Σήμερα βέβαια δεν διαφαίνεται ο νέος παίκτης. Ακριβώς όμως, όπως δεν διαφαινόταν μέχρι το 2012, η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς, δεν παίρνω μεγάλο ρίσκο, προβλέποντας πως η Ελπίδα, που δεν ήρθε το 2015, εφόσον χάσει το «όχημα ΣΥΡΙΖΑ», νομοτελειακά θα βρει νέο άλογο να ιππεύσει, για να κερδίσει την καρδιά της Ελληνικής κοινωνίας.
* Ο Νίκος Σταθόπουλος έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες στον Καναδά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου