Καιρός ήταν να πεθάνει και ο Στυλιανός Παττακός, ο μισητός δικτάτορας που έζησε μέχρι τα 104 χρόνια του (οι αδικίες της ζωής...). Προσωποποιούμε όμως το Κακό μόνο σε...
μερικούς πραξικοπηματίες ξεχνώντας και όσους τους στήριξαν ή τους αποδέχτηκαν με τη σιωπή τους - η σιωπηλή πλειοψηφία προσπάθησε να επωφεληθεί απ' την χούντα, και όταν αυτή έπεσε, εκ των υστέρων όλοι το έπαιζαν αντιστασιακοί. Δεν έχουν φυσικά όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης.
Όμως να μην παραβλέπουμε ότι εκατοντάδες άνθρωποι που στελέχωσαν ή τη χούντα, ξεπλύθηκαν στη συνέχεια και ανέλαβαν υψηλές κρατικές θέσεις, έγιναν Αρχιεπίσκοποι, μπήκαν σε κόμματα, πήραν εκπομπές, επιλέχθηκαν για επιτροπές συνταγματικής αναθεώρησης και πάει λέγοντας...
Ανάμεσα σ' όλα τα αναμενόμενα στάτους τύπου «ΨΟΦΑ», χάρη στην Πία Μπακογιώργου διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον που διευκρινίζει κάτι που μας βολεύει να ξεχνάμε. Είναι του Χάρη Χεϊζάνογλου: Η χούντα δεν ήταν ο Παπαδόπουλος κι ο Παττακός. Ήταν ένα ολόκληρο σύστημα, ένας τεράστιος μηχανισμός ρουφιάνων, βασανιστών, συνεργατών, χειροκροτητών, αυλοκολάκων, φανερών και σιωπηλών υποστηρικτών που αποτελούσαν ένα πολύ μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού.
Ένας μηχανισμός που "ιδεολογικά" προϋπήρχε της 21 Απριλίου του '67 και που συνέχισε να υπάρχει, ως κράτος εν κράτει, και μετά το '74, μέχρι και σήμερα. Ο φασισμός και το παρακράτος στην Ελλάδα έχουν πολύ βαθιές ρίζες και πολλά διαφορετικά πρόσωπα, χθεσινά και σημερινά. Έχε το στο μυαλό σου αυτό όταν ακούσεις στις ειδήσεις ότι "πέθανε ο τελευταίος χουντικός"...
Άρης Δημοκίδης - lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου